پوستر انتخاباتی؛ واجب فراموش شده!

شاید حضور فعال رسانه‌ها در انتخابات، همه را از نقش‌ پوسترها غافل کرده‌ اما پوسترها به عنوان یکی از قدیمی‌ترین پایه‌های تبلیغات انتخاباتی توانسته‌اند برخلاف تصور دیگران به تناسب زمانه، زبان و گویش خود را به‌روز کنند و جریان‌سازهایی واقعی باشند.

باشگاه خبرنگاران پویا- حسین نظرعلی

حال و هوای انتخاباتی در کشور عزیزمان ایران، همیشه پرشورترین دو ماه چهار سال آینده کشور را رقم می‌زند؛ جایی که مردم از هر جناهی و با هر سلیقه‌ای به گفت و‌گو،‌بحث و تبادل نظر می‌پردازند تا انتخاب کنند چه کسی بهتر و اصلح است!

از سطح خیابان و کوچه که عبور می‌کنیم؛ فضاهایی را می‌بینیم که چند سالی است شهرداری تهران برای نصب پوسترهای تبلیغاتی در نظر گرفته است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

سطوحی که مانع از ناپاکی دیواره اصلی شهر می‌شود و به راحتی پس از انتخابات قابل جمع‌آوری است. این سطوح برای نصب پوسترهای تبلیغاتی و تبلیغات محیطی نامزدها در کوچه و بازار نصب شده‌است. البته شاید امروز نقش پوسترها کمرنگ شده باشد، اما هنوز زیاد داریم افراد سالخورده و یا بی‌سوادی که از طریق این پوسترها و تصاویر معنا دار آنها دست به انتخاب نامزدها می‌زنند. البته شاید این انتخاب از نظر مخاطبان باسواد کمی نامناسب به نظر بیاید اما به هر حال هر شهروند حق انتخاب نامزد مورد نظر را دارد.

ایران را اگر به دو جامعه کلان‌شهر نشین و خرد شهر نشین تقسیم کنیم؛ ستادهای انتخاباتی در شهرهای کلان به طور کلی از تبلیغات محیطی دست کشیده‌اند و رو به تبلیغات عکس‌نوشت در فضای مجازی آورده‌اند. کمتر پوستری دیده‌می‌شود که در سطح شهر روی فضایهای مجاز تبلیغات نصب شده باشند. تعداد اندکی هم که نصب شده را می‌توان گفت به شکل نصبی برای رفع تکلیف ستادها و دریافت بودجه تصور کرد. چراکه پوسترهای تبلیغاتی نامزدهای ریاست جمهوری حتی عکس و شعار نامزد را روی خود ندارند. در حالی که با وجود فضای تبلیغاتی گسترده،‌ وجود پوستر نامزدها علل مختلفی از جمله دریافت آرای افراد کم‌سواد، عنوان شعارهای کلیدی و راهکارهای آنها، نمایاندن تصویری بهتر از نامزد برای همدلی و همراهی مردم با فرد مورد نظر، به یاد ماندن برای افرادی که هنوز انتخاب نکرده‌اند و ... .

البته در شهرهای کوچک اوضاع فرق چندانی ندارد؛ پوسترها کمی عکس‌دار هم هست ولی باز هم تاکید بر پوسترهایی با نویسه اسامی نامزدها وجود دارد. سؤال اینجاست که پوستر اسامی نامزد به چه کار یک فرد کم‌سواد در روستا می‌آید!

پوسترهای انتخاباتی را می‌توان یکی از با سابقه ترین انواع پوستر تعریف کرد. جایی که نامزدها سعی می‌کردند قیافه و سخن خود را به مردم نشان دهند تا شاید در ذهن مخاطب بمانند و یک رأی بیشتر جمع کنند. البته این کار در ابتدا توجیهیقابل قبول‌تر نسبت به حالا داشت. وقتی تصور یکی از شهرهای کوچک امریکا را می‌کنیم که شهردار به عنوان بالاترین مسئول شناخته می‌شد؛ در آن زمان رسانه‌های تصویری شکل نگرفته بودند و اوج فعالیت‌ها تلگرافی بود که آن هم به دست مسئول تلگراف می‌رسید. از طرفی تعداد افراد داخل یک شهر آن قدری کم بود که همه یک دیگر را می‌شناختند. بنابراین اگر قرار بود شهرداری انتخاب شود؛ نامزدها کافی بود تا عکس خود را به دیوار بزنند تا هم مردم بی‌سوادو هم باسواد بدانند که شخص مورد نظر نامزد شده و به او رای دهند. کمی از فلسفه پوستر به همین موضوع برمی‌گردد. پوسترها باید دیده شوند و در ذهن ماندگار شوند. باید برای همه افراد باشند. باسواد، کم سواد و حتی بی‌سواد...

البته وسعت شهر‌ها و رسانه‌ها هیچ‌گاه باعث نشده است نگاه عمومی جهان به پوستر های تبلیغاتی عوض شود و رویه رو به پیشرفت این پوسترها باعث شده تا پوستر در تبلیغات نوین نقش متفاوتی را ایفا کند و به شکلی نوین به تاثیر‌گذاری بپردازد. نمادگرایی و نشانه شناسی که امروز تبدیل به یک علم شده است از کنش‌ها و واکنش‌های مردم نسبت به تصاویر و برداشت آنها به دست آمده است و امروزه به خوبی در پوسترها و تبلیغات محیطی مشاهده می‌شود. در بحث گرافیک باید گفت که ایران به لحاظ طراحان و سطح کیفی پوسترها در جایگاه مطلوبی در جهان قرار دارد و تجربه نشان داده که اگر طراحان مطرح بخواهند پوستری در شأن طراحی کنند؛ می توانند به راحتی در گرافیک با سایر کشورهای جهان رقابت کنند؛ اما چه می‌شود که این سطح کیفی گرافیک در ایران در فضای پرشور انتخاباتی، به درستی شرکت نمی‌کند و به شفاف‌سازی کمک نمی‌کند.

پوستر‌های تبلیغات انتخاباتی در دنیا به شکل پوسترهایی از جنس گرافیک و با شعارهایی خاص است کهمعمولاً‌ تاثیر پوسترها باعث می‌شود شعارهای تبدیل به کلید واژه‌هایی شود که سر زبان مردم می‌افتد؛ وقتی واژه محبوب مردم مشخص شد؛ نامزدها روی شعار تمرکز می‌کنند و خواست مردم را تبدیل به مطالبه اجتماعی می‌کنند و از آن برای پیروزی استفاده می‌کنند.

به پوسترهای بالا نگاه کنید؛ «تغییر»، «سرافرازی دوباره»، «امید» و... شعارهایی هستند که در کنار نشانه‌شناسی دقیق پوسترهایی برای تحریک مردم تولید کرده‌اند. شعار«تغییر» با جمعیتی پش سر نامزد همراه است که نشان از خواست مردم دارد. شعار«سرافرازی دوباره» با پرچم برافراشته شده همراه است و نامزدی که انگار دست به کار شده است. شعار«امید» با رنگها بازی کرده و رنگ‌های پرچم امریکا را روی پوستر آورده است.

همه مسائل مطرح شده را در کنار مرگ پوستر انتخاباتی موجود بگذارید و مقایسه کنید، متوجه خواهید شد که این مرگ پوستر نه به نفع مردم است و نه نامزدها. مردمی که کم سواد هستند؛ حق شناختن نامزدها را دارند و نامزدها نیز می‌توانند با پوسترها موج‌هایی تبلیغاتی ایجاد کنند اما در نهایت مقصر نیز خود نامزدها هستند که از ستادهای خود مطالبه پوستر و گرافیک محیطی نمی‌کنند و آن را کم ارزش می‌دانند. به هر حال باید روزی فهمید که ارزش گرافیک محیطی و تاثیرگذاری آن بر مخاطب تا چه حد زیاد است.

انتهای پیام/

R1388/P1361/S4,40/CT4

منبع: تسنیم

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tasnimnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تسنیم» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۳۱۵۶۶۴۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

ادامه سریال قدیمی آیینه ساخته می‌شود؟

آفتاب‌‌نیوز :

این هنرمند از حال این روزهایش برایمان گفت و تاکید کرد که حالش خوب است.

لطفی ابتدا با بیان اینکه پاهایش هنوز مشکل قدیم را دارند، اما نسبت به قبل خیلی بهتر است می‌گوید: ممنون از اینکه احوالپرس من هستید. خدا را شکر بهترم و می‌گذرد، اما پاهایم متأسفانه همان مشکل را دارند، ولی حالم خوب است و زندگی‌ام را می‌کنم. برخی‌ها می‌گویند غلامحسین لطفی حالش خوب نیست به همین دلیل است که کار نمی‌کند! یک پا درد کوچک که نشد مشکل، خدا را شکر من حالم خوب است و اگر پیشنهاد خوبی شود با همین پاهایم هم می‌توانم کار کنم چرا که نه.

چرا می‌گویند من فراموش شده‌ام؟!

او در ادامه صحبت‌هایش با گله از اینکه برخی رسانه‌ها اینگونه عنوان کرده‌اند که من فراموش شده‌ام و کسی حالم را نمی‌پرسد، خاطرنشان می‌کند: من احتیاجی ندارم که کسی حالم را بپرسد، چون خودم معمولاً حال همه را می‌پرسم. من فراموش نشده‌ام، برخی مطبوعات می‌گویند امثال من فراموش شده‌ایم، اما این‌طور نیست. من اگر کار نمی‌کنم معنی‌اش این نیست که فراموش شده‌ام و به نظرم این حرف توهین آمیز است. هنوز هم هستند کسانی که مرتب حال مرا بپرسند و جویای احوالم باشند، ولی قرار نیست بیشتر دوستان من باشند. برای من بیشتر مردم مهم هستند.

بازیگر سریال‌های «امیرکبیر»، «محله برو بیا»، «نود شب»، «خانه به دوش»، «پژمان»، «معراجی‌ها» و «بچه‌های نسبتا بد» ادامه می‌دهد: کامنت‌هایی که برای من می‌گذارند از کار‌های قدیمم، نشان‌دهنده آن است که مردم هنوز هم مرا یادشان است. من هر شب بیش از هزار پیام از جانب مردم و دوستدارانم دریافت می‌کنم و همین برایم ارزشمند است. این روز‌ها مردم بیشتر به یاد من هستند تا دوستانم و همین جا تاکید می‌کنم که زنده بودنم بیشتر به خاطر مردم است آنقدر که به من لطف دارند و همینطور از شما ممنونم که همیشه جویای احوالم هستید.

هنوز هم از تلویزیون طلبکارم

این بازیگر و کارگردان قدیمی در پاسخ به اینکه اگر پیشنهادی شود پس می‌توانید با همین شرایط کار کنید؟ تاکید می‌کند: بله چرا که نه البته که پیشنهاد هم می‌شود و در این دو سال گذشته شاید بگویم حداقل پیشنهاد داشته‌ام، اما پیشنهاد‌ها بد است؛ یا داستان‌ها خوب نیستند و یا نقش‌ها را نمی‌پسندم. من قرار نیست هر نقشی را بازی کنم. نمی‌دانم درست است بگویم یا نه، اما تلویزیون هنوز هم بابت کار‌های قدیم به من بدهکار است. همین سریال‌هایی که پخش می‌کنند از ما اکثراً من و همکارانمان از تلویزیون طلبکاریم.

لطفی تصریح می‌کند: من حدود ۱۰ یا ۱۵ سال است که کار نکرده‌ام. عیبی ندارد و برایم مهم نیست من که از گرسنگی نخواهم مرد. سال گذشته مرا خودشان دعوت کردند و به تهران آمدم و برای ادامه سریال «آیینه» با من حرف زدند، اما هیچ خبری ندادند. الان بیش از یک سال است که گذشته و خبری نیست و برایم مهم هم نیست، چون من مطالعه خودم را دارم، فیلم‌هایم را می‌بینم و فعالیت‌های خودم را دارم و خودم را به‌روز نگه می‌دارم و زندگی‌ام را می‌کنم.

زندگی‌ام را می‌کنم

کارگردان سریال «آیینه» یادآور می‌شود: این روز‌ها هم بیشتر مشغول تماشای فیلم و نوشتن سناریو هستم، قرار نیست که همه‌اش را خودم انجام بدهم. من برای خیلی جا‌ها می‌نویسم و خودم را لنگ نمی‌گذارم. خدا را شکر حالم خوب است. اینکه می‌گویند حالم بد است اشتباه است. یک پا درد کوچک که نشد مشکل. من طی این سال‌ها تمام تلاشم را کرده‌ام بی‌نهایت سریال بازی کرده‌ام دیگر بس است می‌خواهم چه کنم مگر.

غلامحسین لطفی صحبت‌هایش را اینگونه پایان می‌دهد: آرزوی سلامتی و روز‌های بهتر برای مردم کشورم دارم.

منبع: خبرگزاری ایسنا